Φωτ.: Διασωστικός Όμιλος Μολοσσού της Ηπείρου https://www.facebook.com/DOMHDiasostikosOmilosMolossouTisHpeirou
Η προσωπική προσπάθεια μιας παρέας λίγων φίλων, στις αρχές του 1997, να «σώσουν τα ελληνικά τσοπανόσκυλα» μαζεύοντας τα τελευταία δείγματα της φυλής, οδήγησε το 2006 στην ίδρυση του Διασωστικού Ομίλου του Μολοσσού της Ηπείρου, ενός σκύλου- φύλακα ο οποίος απαντάται σε αναφορές από την αρχαιότητα στον ελλαδικό χώρο, ενώ εξελίχθηκε στις συνθήκες της Πίνδου αλλά κινδυνεύει με μιγαδοποίηση.
Αφορμή για τη γνωριμία με το εθελοντικό εγχείρημα, ήταν η δωρεά 4 κουταβιών μολοσσικών ποιμενικών και ενός ελληνικού ποιμενικού σκύλου σε κτηνοτρόφους της περιοχής του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου, που έγινε με τη συνεργασία του Διασωστικού Ομίλου, του Φορέα Διαχείρισης Εθνικών Δρυμών Βίκου – Αώου και Πίνδου και της Καλλιστώ.
Αφορμή για τη γνωριμία με το εθελοντικό εγχείρημα, ήταν η δωρεά 4 κουταβιών μολοσσικών ποιμενικών και ενός ελληνικού ποιμενικού σκύλου σε κτηνοτρόφους της περιοχής του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου, που έγινε με τη συνεργασία του Διασωστικού Ομίλου, του Φορέα Διαχείρισης Εθνικών Δρυμών Βίκου – Αώου και Πίνδου και της Καλλιστώ.
«Ξεκινήσαμε να σώσουμε την ποιμενική φυλή, τον μολοσσό της Ηπείρου, και διαπιστώσαμε ότι οι φυλές είναι πολλές. Ο ελληνικός ποιμενικός, ο μολοσσός της Ηπείρου, το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο, καθώς και μία σπάνια ράτσα τα «μουστακάτα» στη λαϊκή διάλεκτο, ο αρχαίος γρίφος που μοιάζει με γκριφόν και συναντάται σπάνια στη Δυτική Μακεδονία και τα Πιέρια Όρη».
Τα μέλη του Ομίλου μίλησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την «προσπάθεια που δεν είναι επιδοτούμενη», όπως τόνισαν, αλλά και για την ανάγκη υποστήριξής της. «Τηρούμε παγκόσμιους κανόνες για την αναπαραγωγή των ζώων για να σωθεί η φυλή τους, ώστε να έχουμε καθαρόαιμα. Ζητάμε φίλους και συνεργάτες για να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα επιλεκτικής αναπαραγωγής του Ομίλου με στόχο τη διάσωση, τη διάδοση και τη διεθνή αναγνώριση της φυλής, από την FCI, τη Διεθνής Κυνολογική Ομοσπονδία». Ο μολοσσός της Ηπείρου χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα ως σήμερα τόσο ως φύλακας αλλά κυρίως στην κτηνοτροφία, για φύλακας κοπαδιών.
Τα τελευταία αρχέγονα δείγματα, συναντώνται στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Πρόκειται για ένα όμορφο και περήφανο ζώο, που κινδύνεψε να εξαφανιστεί λόγω της αστυφιλίας, της εισαγωγής άλλων φυλών, των ασθενειών, της φόλας, αλλά και της αλλαγής στην διαχείριση των κοπαδιών. Οι παλαιότεροι θυμούνται και αναφέρουν ότι οι Σαρακατσαναίοι είχαν τα ελληνικά ποιμενικά, ενώ οι Βλάχοι κατά κανόνα, είχαν βραχύσωμα ζώα, πιο δυνατά, με κοντή τρίχα, τα «ζάρκα».
Πηγή: http://www.alphatv.gr
Αναδημοσίευση από Δασαρχείο
Αναδημοσίευση από Δασαρχείο